தமிழர் தன்னாட்சி - காலத்தின் கட்டாயம்

தமிழர் தன்னாட்சி - காலத்தின் கட்டாயம்

கடந்த ஆண்டு, கலைப்பயிற்சிக்காக திண்டுக்கல் மாவட்டம், நல்லமநாயக்கன்பட்டிக்குச் சென்றிருந்தபோது விழிப்புணர்வுப் பாடல் ஒன்றைக் கற்றுக்கொண்டோம்.
          உலகத்துல மூத்த குடி நாமதானடா - இப்ப
          உலைவைக்க தண்ணி இல்ல உண்மை கேளடா
          நடுவர் மன்ற தீர்ப்பத்தான நாடு மதிக்கல – நம்ம
          ஏழைசனங்க வயித்துக்குத்தான் சோறு கிடைக்கல
          அழுத கண்ணீர சேர்த்திருந்தா அணையக் கட்டிருப்போம் - அட
          மூணுபோக தானியத்த விளைய வச்சிருப்போம்
          தொண்டக்குழிக்குத் தண்ணிகேட்டோம் தப்பிருக்கா – அட
          கண்டவன்கிட்ட மிதி வாங்குறோமே தமிழா துப்பிருக்கா
இன்றைய தமிழக விவவசாயிகளின் நிலைமை இதுதான். வெளிப்படையாகச் சொல்லாவிட்டாலும் அவர்கள் எல்லாருமே இன்று இப்படித்தான் மனதுக்குள் புழுங்கி அழுதுகொண்டிருக்கின்றார்கள். குடகுப் பகுதி தனி பிராந்தியமாக இருந்து, கர்நாடகத்தில் இணைக்கப்படுவதற்கு முன்பு வரை, காவிரியின் அத்தனைத் தண்ணீரையும் அள்ளிப்பருகி வந்தார்கள் தமிழர்கள். 1924 வாக்கில் 575.68 டிஎம்சி தண்ணீரைத் தமிழகம் பெற்று வந்திருக்கின்றது. காவிரி எங்கள் சொத்து என்று கர்நாடகம் இல்லாத உரிமையைக் கொண்டாடியதால் வந்த வினை இது. 
இந்திய அரசின் நடுவர் மன்றத் தீர்ப்பின்படி, 1991இல் 205 டிஎம்சி தண்ணீர் உறுதிப்படுத்தப்பட்டது. பின்னர் 2007இல் அந்த அளவு 192ஆகக் குறைக்கப்பட்டது. இப்போது அதுவும் குறைந்து 177.25 டிஎம்சி தண்ணீர் மட்டுமே தமிழகத்துக்குச் சொந்தம் என்று உச்ச நீதி மன்றம் கூறியிருக்கின்றது. ஒரு டிஎம்சி தண்ணீரில் 6,000 ஏக்கர் நிலத்தில் நெற்பயிரை விளைவிக்க முடியும். அப்படியென்றால் நாம் இழந்திருப்பது 88,500 ஏக்கர் நெற்பயிரையும், அதை விளைவிக்கும் விவசாயிகளின் வாழ்க்கையையும். 575இலிருந்து 177ஆகக் குறைந்து விட்ட தண்ணீரின் அளவைக் கணக்கிட்டாலே, கடந்த ஒரு நூற்றாண்டுக்குள் நாம் எவ்வளவு இழந்திருக்கின்றோம் என்பது தெரிய வரும்.
காவிரி உரிமைக்காக மட்டுமல்ல, பல்வேறு இடங்களில் தமிழன் தன் உரிமையை இழந்துப் போராடிக் கொண்டுதான் இருக்கின்றான். 
  • 2017 இறுதியில் குலக்கல்வியின் நவீன வடிவமான நீட் தேர்வு எதிர்ப்புப் போராட்டம்
  • 2017 தொடக்கத்தில் ஏறு தழுவுதல் பண்பாட்டு உரிமைப் போராட்டம்
  • 2009இல் முள்ளிவாய்க்கால் படுகொலைக்குப் பின், ஐ.நா.வில் இலங்கையை போர்க்குற்றவாளியாக அறிவிப்பதை இந்தியா எதிர்த்தபோது போராட்டம்
  • 1974இல் நமது சொத்தான கச்சத்தீவு இலங்கைக்குத் தாரை வார்க்கப்பட்டபோது அதை எதிர்த்துப் போராட்டம்
  • 1938 முதல் 1965 வரை சமசுகிருதத்தின் கள்ளப்பிள்ளையான இந்தி திணிக்கப்பட்டதை எதிர்த்துப்போராட்டம்

இன்னும் எத்தனை எத்தனை போராட்டங்கள்? ஏன் இவையெல்லாம்?
தரணியையே அடக்கி ஆண்ட தமிழன் இன்று தன் சாதாரண வாழ்வுரிமைக்காகப் போராடிக் கொண்டிருக்கின்றானே. ஏன்?
இனத்தால், மொழியால், பண்பாட்டால், பழக்கவழக்கத்தால் நமக்குச் சிறிதளவு கூட சம்பந்தமில்லாத இந்திய வல்லாதிக்க தேசியத்தோடு நம் அடிப்படை உரிமைகளுக்காகக் கூட மல்லுக்கட்டிக் கொண்டிருக்கின்றோமே. ஏன்?
இந்த கேள்விகளுக்கெல்லாம் விடைதான் “தமிழர் தன்னாட்சி”. 
தமிழ்நாட்டு வரலாற்றில் பல்வேறு கருத்தியல்கள் இடம்பெற்றுள்ளன.
  • 1938இல் பகுத்தறிவுப் பகலவன் தந்தை பெரியார் தொடங்கி பல தமிழர் நலன் விரும்பிகள் முன்வைத்த “தனித்தமிழ்நாடு” முதல்
  • 1939இல் அவர் அதை மாற்றி முன்வைத்த “திராவிடநாடு”
  • 1956இல் மொழிவாரி மாநிலங்கள் பிரிந்தபின்பு மீண்டும் அவர் முன்வைத்த “தனித்தமிழ்நாடு”
  • 1963இல் பிரிவினைத் தடைச்சட்டத்திற்குப் பின்பு அறிஞர் அண்ணா முன்வைத்த “மாநில சுயாட்சி”
  • 1974இல் கலைஞர் கருணாநிதி சிறிய மாற்றத்தோடு முன்வைத்த “மத்தியில் கூட்டாட்சி, மாநிலத்தில் சுயாட்சி”
  • 2000களில் சீமான் போன்றவர்கள் மீட்டெடுத்த “தனித்தமிழ்நாடு”
  • தியாகு உள்ளிட்ட மக்கள் வாழ்வுரிமை இயக்கச் சிந்தனையாளர்கள் முன்னெடுத்து வரும் “தமிழர் தனித்தீர்வுரிமை” வரை பல கருத்தியல்கள். 

முழக்கங்கள் வௌ;வேறாக இருந்தாலும், அடிப்படையில் இந்த அனைத்துக் கருத்தியல்களுக்கும் அடிநாதம் ஒன்றுதான். அது தாழந்து கிடக்கும் தமிழன் தன்னுணர்வு பெற்று, தன்னைத் தானே வளர்த்தெடுக்கும் வகையில் முன்னேற வேண்டும் என்பது தான். இன்றைய தமிழகமுமம், தமிழனும் விடுதலை பெற இது ஒன்றுதான் வழி. அப்படி தமிழர் தன்னாட்சிக்கு என்ன அவசியத் தேவை வந்து விட்டது என்று பலர் கேட்கலாம். 
இந்தியா என்பது அடிப்படையில் ஒரு நாடோ, தேசமோ அல்ல. இது கற்பனையாக புனையப்பட்ட, உருவாக்கப்பட்ட ஒரு கருத்தியல் மட்டுமே. “India: Its Administration and Progress” என்ற நூலில் சர் ஜான் ஸ்ட்ராச்சே என்பவர் எழுதுகிறார்:
இந்தியாவைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய முதலும் முக்கியமுமான விஷயம் என்னவென்றால், இந்தியா என்பது இப்போது இல்லை; அது எப்போதும் இருந்தது கிடையாது. நாம் அதிகமாகக் கேள்விப்படுகின்ற இந்தியா என்ற நாடு, இந்தியாவின் மக்கள் என்பதெல்லாம் இல்லாத வி~யமே”.
இன்னும் தெளிவாக சர் ஜான் சீலி என்பவர் தனது “The Expansion of England” என்ற நூலில் குறிப்பிடுகிறார்:
“இந்தியா ஒரு அரசியல் பெயரல்ல. அய்ரோப்பா அல்லது ஆப்பிரிக்கா என்பதைப்போல அது ஒரு பூகோளப் பெயர். அது ஒரு நாட்டுக்குரிய பிராந்தியத்தையோ, மொழியையோ பெற்றிருக்கவில்லை. அது பல நாடுகளுக்குரிய பிராந்தியங்களையும் பல மொழிகளையுமு; கொண்டிருக்கின்றது. இந்தியா ஒரு தேசம், ஒரு நாடு என்கின்ற எண்ணம் அரசியல் அறிவு கொஞ்சமும் இல்லாத ஆபாசமான தவறை அடிப்படையாகக் கொண்டது”.
ஆம். இந்தியா என்பது பல்வேறு தேசங்களை, தேசிய இனங்களை தன்னுள் உள்ளடக்கிய ஒரு புவியியல் பகுதி. அவ்வளவுதான். அந்நியர் ஆதிக்கத்துக்கு உட்படுவதற்கு முன் இப்பகுதி 56 தேசங்களாக இருந்தது. முகலாயர் காலத்தில்தான் இந்தப் பிரிவுகள் எல்லாம் மறைக்கப்பட்டு, இந்தியா, இந்துக்கள் என்ற பொதுப் பெயர்கள் வழங்கப்படுகின்றன. இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்தின்போது கூட பிரிவுகள் இருந்தன. இந்தியா விடுதலை பெற வேண்டிய காலக்கட்டத்தில், இந்தியா என்ற ஒற்றை நாடாக அல்ல, இந்துக்களுக்கு இந்துஸ்தான், இசுலாமியர்களுக்கு பாகிஸ்தான், சீக்கியர்களுக்கு காலிஸ்தான், சமயங்களை சாராத மக்களுக்கு திராவிடஸ்தான் என நான்கு நாடுகளாகப் பிரித்துக் கொடுக்கும்படி கோரிக்கைகள் எழுந்தன. இன்று ஒருவேளை நாம் திராவிட நாடு கொள்கையை வெறுமனே தமிழர், மலையாளிகள், கன்னடர்கள், தெலுங்கர்கள் அடங்கிய ஒரு புவியியல் பகுதியாகக் கொச்சையாகப் புரிந்து வைத்திருக்கின்றோம். ஆனால், அடிப்படையில் திராவிட நாடு என்பது சாதி, சமயம், பாலினம் போன்றவற்றால் ஏற்றத்தாழ்வுகளை எதிர்ப்பது, பார்ப்பணர், வடவர் ஆகியோரின் ஆதிக்கத்தை எதிர்ப்பது, விடுதலை, உரிமை உணர்வுகளோடும் தன்மானத்தோடும் வாழ்வது என்பன போன்ற கருத்தியல்களின் தொகுப்பு.
சரி, வேறுபாடுகள் உண்டு தான். இத்தனை வேறுபாடுகளையும் தாண்டி, “வேற்றுமையில் ஒற்றுமை” என்ற முழக்கத்தோடு நாம்தான் இந்தியர்களாக இணைந்து விட்டோமே. இப்போது நன்றாகத் தானே இருக்கிறோம். இப்போது தமிழர் தன்னாட்சிக்கோ, தன்தீர்வுரிமைக்கோ இப்போது என்ன தேவை இருக்கிறது என்று நீங்கள் வாதிடலாம்.
இந்தியா என்ற ஆதிக்கக் கருத்தியலுக்குள் நமது மொழி, பண்பாடு, வளமை, தொன்மையான வரலாறு இவையனைத்தும் இன்று சுரண்டப்பட்டு விட்டனவே. கற்காலம் தொடங்கி முற்காலம் வரை விரிந்திருந்த தமிழர்களின் பிறநாட்டு உறவுகள், வாணிபப் பகிர்வுகள் இவை பற்றிய வரலாறாவது இன்ற நம்மிடம் இருக்கிறதா? தமிழர்களுக்கும் கிரேக்கர்களுக்கும் இருந்த உறவு பற்றி, தமிழகத்தின் முற்காலத் துறைமுகங்கள் பற்றிய பெரிபுளஸ் னெ;ற கிரேக்கரின் சொல்லோவியம் பற்றி, மலாய் தீவுகளுக்கும் தமிழர்களுக்கும் இருந்த தொடர்பைக் கூறும் டாலமியின் எழுத்துக்கள் பற்றி, நாகப்பட்டணத்துக்கும், மலேயாவிலுள்ள கேடா என்ற துறைமுகத்திற்கும் இருந்த கப்பல் போக்குவரத்தை விளக்கும் சீனப் பயணி இட்சிங் என்பவரின் குறிப்புகள் பற்றி, பர்மாவில் பெரும்படையை தமிழன் வென்றது பற்றி, ஈழ நாட்டை அடக்கி ஆண்டது பற்றி… பல்வேறுதமிழ் ஆய்வாளர்கள் தொடங்கி, தென்னிந்தியாவின் வரலாற்று ஆய்வாளர் கே.எம். பணிக்கர், பண்டித நேரு, அமெரிக்காவின் ரூஸ்வெல்ட் போன்றவர்களெல்லாம் வியந்து எழுதிய தமிழரின் இந்தத் தொன்மையான வரலாறுகள் எல்லாம் ஏன் மறைக்கப்பட்டன?
மனிதன் ஒருவன் அடையாளப்படுத்தப்படுவதே தன் மொழியை வைத்துத்தான். கட்டமைக்கப்பட்ட நாடுகள் தவிர்த்து, இயல்பான இனங்கள் அனைத்திலுமே மனிதனின் அடையாளமாக மொழிதான் இருந்திருக்கின்றது. கேரளாவைத் சார்ந்த ஒருவரை நாம் கேரளர் என்று அழைப்பதில்லை. மலையாளி என்று தான் அழைக்கின்றோம். ஆந்திராவில் உள்ளவர்களை ஆந்திரர் என்று அழைப்பதில்லை. தெலுங்கர் என்று அழைக்கிறோம். இங்கிலாந்தில் உள்ளவர்களை இங்கிலாந்தியன் என்று அழைப்பதில்லை. ஆங்கிலேயன் என்கின்றோம். இப்படி மனிதனின் அடையாளமாக இருக்கும் மொழி தமிழனிடமிருந்து துடைத்து எறியப்பட்டு விட்டதே. ஞால முதல்மொழியாய் விளங்கும் நம் கோலத் தமிழ்மொழியின் அழகும் ஆளுமையும் ஆங்கில மோகத்தாலும், இந்தித் திணிப்பாலும் பாழ்பட்டு விட்டதே. “நாளை என் மொழி அழியுமானால் இன்றே நான் அழிவேன்” என்றான் உருசியாவின் இங்கர்சால் என்னும் அறிஞன். இன்று நவோதயா பள்ளிகளிலும், நடுவண் அரசின் கல்வி நிறுவனங்களிலும், அரசுத் தேர்வுகளிலும் தமிழ் அழிக்கப்படுவதைக் கண்டும் நாம் கைகட்டி வாய்பொத்தி கைக்கூலிகளாகக் கண்ணீர் தானே வடித்துக் கொண்டிருக்கின்றோம்.
சரி, தொன்மையையும் பழம்பெருமையையும் வரலாற்றையும் விட்டு விடுவோம். இன்றைய நிலையை யோசித்துப் பார்ப்போம். இந்தியாவின் நிதி ஆதாரம் என்பது என்ன? மாநில அரசுகளின் வழியாக மக்களிடமிருந்து பெறும் வரி, வெளிநாடுகளிலிருந்து பெறும் கடன். அவ்வளவு தான். வரி வசூலித்து நிதியைத் திரட்டித் தரும் மாநில அரசுக்கு என்ன கிடைக்கின்றது? வருமான வரி முதல் சொத்து வரி வரை மொத்தம் 12 வரிகள் நடுவண் அரசுப் பட்டியலில் வருகின்றன. நிலவரி முதல் மதுபான வரி வரை மொத்தம் 19 வரிகள் மாநில அரசுக்கு வருவாயாக வருகின்றன. எண்ணிக்கையில் மாநில அரசு முதலில் இருந்தாலும் அதிகமான வரவு வரும் அனைத்து வரிகளையும் தன்னிடம் நடுவண் அரசு வைத்துக் கொள்வதால்தான் ஒவ்வொரு ஆண்டும் நடுவண் அரசு நிதிநிலை அறிக்கையைத் தாக்கல் செய்யும் போதும், தமிழகத்துக்கு இன்னும் அதிகம் நிதி வேண்டும் என்றும் ஓகி, சுனாமி போன்ற இயற்கைப் பேரிடர்கள் ஏற்படும் போதெல்லாம் நிதி தாருங்கள் என்றும் நடுவண் அரசிடம் நாம் திருவோடு ஏந்திக் கொண்டிருக்கின்றோம். இராஜமன்னார், சர்க்காரியா போன்ற நீதிபதிகள் குழுக்களின் பரிந்துரைப்படி, இன்னும் அதிகமான அதிகாரங்களை மாநில அரசுகளுக்குக் கொடுத்து விட்டால், புரியும்படி சொல்ல வேண்டுமெனில் மாநிலங்களுக்குத் தன்னாட்சி அல்லது சுயாட்சி கொடுத்து விட்டால் அந்தந்த மாநிலங்கள் அவர்களைப் பார்த்துக் கொள்வார்களே.
“ஆட்டுக்குத் தாடி போல மாநிலங்களுக்கு ஆளுநர் பதவி அவசியமில்லாத ஒன்று” என்றார் அறிஞர் அண்ணா. இந்தியாவின் சிறந்த நாடாளுமன்றவாதி என்று பெயர் வாங்கிய இரா. செழியன் “ஆளுநர் பதவி என்பது கடந்த காலத்தின் களங்கம்” என்றார். இங்கிலாந்திலிருந்து விடுதலை பெற்ற போது மன்னராட்சி மரபின் நீட்சியாக அங்கு தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும் இந்த ஆளுநர் பதவியை நாமும் உருவாக்கினோம். இன்று அந்த ஆளுநர் பதவியால் நடுவண் அரசு செய்து கொண்டிருக்கும் தில்லுமுல்லுகள் எத்தனை? ஆளுநரை வைத்து பொம்மையாக ஆட்சி நடத்துவதும், தனக்குப் பிடிக்காத மாநில அரசுகளை ஆளுநர் அறிக்கையைப் பயன்படுத்தி கலைத்து விடுவதும் அராஜகத்தின் உச்சம் இல்லையா? 
நடுவண் அரசுக்கும் மாநில அரசுகளுக்கும் இடையே பாலமாக இருக்க வேண்டிய ஆளுநர் பதவி அரசியல் விளையாட்டுகளுக்காக முதன்முதலில் பயன்படுத்தப்பட்டபோது அதை எதிர்த்துக் குரல் கொடுத்தவர் அண்ணல் அம்பேத்கர். 1953இல் இப்படி ஒரு அராஜகம் அரங்கேறிய போது “இப்போது நடந்திருப்பது அரசமைப்புச் சட்டத்தின் மீதான கற்பழிப்பு. நீங்கள் இந்திய ஜனநாயகத்தை அலங்கோலப்படுத்தி விட்டீர்கள்” என்று நாடாளுமன்றத்தில் ஆவேசமடைந்தார் அம்பேத்கர். அரசியல் சட்டம் உருவாகி மூன்று ஆண்டுகளுக்குள் இப்படியென்றால் இன்றுள்ள நிலையை விளக்க வேண்டியதில்லை. தமிழ்நாட்டின் நிலைமை நமக்கு நன்றாகவே தெரியும்.
இன்னும் போய்க்கொண்டே இருக்கின்றது, இந்திய வல்லாதிக்கத்திடம் நாம் இழந்து விட்ட உரிமைகள். உரிமைகளை இழந்தாலும் உணர்வுகளை இழக்காதவர்களாய் நாம் இருப்பதால்தான் நாம் இப்படிப் பேசிக் கொண்டாவது இருக்கின்றோம். இப்படிப்பட்ட நிலையில் இந்த அநீதிகளை அகற்றுவது எப்படி? பேச்சின் தொடக்கத்தில் நான் குறிப்பிட்டேனே. நீட் தேர்வு முதல் கச்சத்தீவு வரை நாம் நடத்தும் போராட்டங்கள். இவற்றில் வெற்றி பெறுவது எப்படி? ஒரே வழிதான் இருக்கிறது. அதுதான் மாநில சுயாட்சி என்று சொல்லப்படும் தமிழர் தன்னாட்சி.
இன்று தமிழர் தன்னாட்சி கேட்டாலே பிரிவினைவாதிகள் என்ற முத்திரை எளிதாகக் கிடைத்துவிடுகின்றது. தனி நாட்டிற்கும், தனி ஆட்சிக்கும் உள்ள வேறுபாடுகளை அறியாதோர் இவ்வாறு பிதற்றுவது அதிகரித்துக் கொண்டே போகின்றது. உண்மையில், தனி நாட்டிற்கும், தனி ஆட்சிக்கும் உள்ள வேறுபாடு மலைக்கும் மடுவுக்கும் உள்ள வேறுபாட்டிற்கு நிகரானது. தனி நாடு என்பது இந்தியாவின் அதிகார எல்லையிலிருந்து முற்றிலும் விடுபட்டு, பிரிதொரு நாடாக தமிழ்நாடு தன்னையே பிரகடனம் செய்து கொள்வது. ஆனால், தன்னாட்சி என்பது இந்தியத் துனைக்கண்டத்தின் எல்லைக்குள், ஆளுகை வரம்புக்குள் உரிய அதிகாரங்கள் பெற்ற மாநிலமாக தமிழ்நாடு திகழ்வது. இன்னும் தெளிவாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால், நாணயம், பாதுகாப்பு, வான்வெளிப் போக்குவரத்து, வெளிநாட்டுத் தொடர்புகள் உள்ளிட்ட ஒரு சில துறைகளைத் தவிர மற்றெல்லா அதிகாரங்களையும் மாநில அரசுகளே வைத்துக் கொள்வது. நாம் கேட்பது தன்னாட்சி தானே தவிர தனியாட்சி அல்ல. 
அதே வேளையில் தமிழர் தன்னாட்சி என்று நாம் கேட்கின்றபோது அதிலிருக்கும் ஆபத்துகளையும் நாம் உணராமல் இல்லை. சீமான், தியாகு, மணியரசன், குணா உள்ளிட்டவர்கள் கேட்கும் தனித்தமிழ் தேசியத்திற்கும் நாம் கோரும் தமிழர் தன்னாட்சிக்கும் பாத தூர இடைவெளி உள்ளது. இன்று தமிழ் தேசியம் என்ற பெயரால் தமிழர்களை ஒன்றிணைப்பதாகச் சொல்பவர்கள் தூய இனவாதம் பேசுபவர்களாகவே இருக்கின்றார்கள். பெரியார் உள்ளிட்ட பெருந்தலைவர்கள் பலரைத் தமிழர் என்றே அவர்கள் ஏற்பதில்லை. இயல்பாகவும் எளிதாகவும் வடுகன், வந்தேறி, கன்னடன், தெலுங்கன், மலையாளி என்ற பதங்களைப் பயன்படுத்தி விடுகின்றனர். 
ஆனால் ஒன்றை இவர்கள் மறந்து விட்டனர். இன்று தமிழன் தன்னுணர்வு பெற்றதற்கும், வடமாநிலங்களை விட சாதியமும், மதவாதமும் தமிழ்நாட்டில் கோலோச்ச முடியாமல் போனதற்கும் இவர்கள் சொல்லும் கன்னடரான பெரியார் தானே காரணம். ஆதிக்க சாதியில் பிறந்து தனக்குக் கீழ் பலரைப் பணிந்திருக்கச் செய்யும் நிலையில் இருந்திருந்தாலும் அதை மறுத்து, சாதி அரக்கனுக்குச் சாட்டையடி கொடுத்தவர் பெரியார் தானே. இன்றைய இந்தியாவில் இட ஒதுக்கீடு, கைம்பெண் மறுமணம், குழந்தைத் திருமணம் ஒழிப்பு, கலப்பத் திருமணங்கள் போன்றவற்றிற்குக் காரணம் அந்த வெண்தாடி வேந்தன் தானே. இந்தியாவில் உள்ள மாநிலங்களில் ஒன்றில் கூட மாநில பா.ச.க. தலைவராக ஒரு பெண் இல்லை, தமிழ்நாட்டைத் தவிர. இந்தியாவின் பா.ச.க. பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களின் எண்ணிக்கையில் பிராமணர்கள் தான் அதிகம் இருக்கின்றனர். ஆனால் தமிழ்நாட்டில் என்ன நிலைமை?
எச். ராசா போன்ற பிராமணர்கள் தமிழக பா.ச.க.வில் செய்தித் தொடர்பாளர்களாகவும், நிர்மலா சீத்தாராமன் போன்ற பார்ப்பனர்கள் மேலவை நியமன உறுப்பினர்களாகவும் மட்டுமே இருக்க முடிகின்றது. பார்ப்பணியத்தின் அரசியல் வடிவமான பா.ச.க.வில் கூட, தமிழகம் என்று வந்து விட்டால் கட்சிக்கு தமிழிசை, வானதி சீனிவாசன் போன்ற பெண்களும், ஆட்சிக்கு பொன். இராதாகிருச்ணன் போன்ற பார்ப்பணரல்லாதவர்களும் தேவைப்படுகிறார்கள் என்றால் இந்த வெற்றிக்குக் காரணம் இவர்கள் தூற்றும் பெரியார் தானே. தொண்ணூற்று ஆறு வயதிலும் மூத்திரச் சட்டியைச் சுமந்து கொண்டு அந்தக் கிழவன் தமிழருக்காக உழைத்தார். அந்த உழைப்பினால் நாம் கொஞ்சமேனும் பெற்றுக் கொண்ட சமூக நீதியும், தன்மான உணர்வும் வேண்டும். ஆனால் அதற்கெல்லாம் காரணமாக இருந்த தந்தை பெரியார் வேண்டாம். என்ன நியாயம் இது? 
தமிழன் என்பதற்காக வருண சாதி முறைக்கு சொம்படித்த வாஞ்சிநாதனை ஏற்றுக்கொள்ளும் இவர்களால், தமிழ்ப் பூர்வீகம் இல்லை என்பதனால் சமூக நீதியை இம்மண்ணில் சாத்தியமாக்கிய பெரியார், அண்ணா, கலைஞர் போன்றோரை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாமல் போனதை என்னவென்று சொல்வது? தூய செர்மானிய இரத்தம் ஓடும், அதாவது செர்மானியத் தந்தைக்கும் தாய்க்கம் பிறந்தவர்கள் மட்டுமே செர்மானியர்களாக இருக்கத் தகுதியுள்ளவர்கள் என்று சொல்லி, யூதர்களைக் கொத்துக் கொத்தாகக் கொன்றொழித்த இட்லருக்கும் இந்தத் தமிழ்தேசியவாதிகளுக்கும் என்ன வேறுபாடு இருந்துவிட முடியும்? இந்தியா இந்து நாடு, இங்கே வாழத் தகுதியுள்ளவர்கள் இந்தியர்கள் மட்டுமே என்று வறட்டுப் பழமைவாதம் பேசும் ஆர்.எஸ்.எஸ் போன்ற அமைப்பினரும் இந்தத் தமிழ்தேசியவாதிகளும் ஒன்று தானே. “யாதும் ஊரே, யாவரும் கேளிர்” என்று கணியன் பூங்குன்றனார் போன்றோர் கற்றுத் தந்த, தமிழரின் அடிப்படைப் பண்பான பொதுமை உணர்வு எங்கே போயிற்று? அழுத்தந்திருத்தமாகச் சொல்கிறேன். பெரியார் உள்ளிட்ட தமிழர்க்காகப் பாடுபட்ட தலைவர்களைத் தமிழர்களாக ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதவர்கள் பேசும் தமிழ்த்தேசியம் குப்பைக் கருத்தியலுக்குச் சமானம். 
நாம் கேட்பது தன்னாட்சி தானே தவிர தனியாட்சி அல்ல என்பது எந்த அளவுக்கு உண்மையோ, அதே அளவுக்கு உண்மை நாம் கேட்பது தனித்தமிழ் தேசியம் அல்ல என்பதும். தற்போதைய சூழலில் தமிழர் தன்னாட்சி என்பது காலத்தின் கட்டாயம். அது உருவாகும் நாளுக்காக உழைப்போம். நாளைய தமிழகம் நம் கையில்.

Comments

Popular posts from this blog

திருச்சிலுவைப் பாதை

Important Bible Verses

இளமை - இது சாதிக்கும் பருவம் (Youthhood - The age for Acheivements)